شب نشین حلقه ی مستان تویی تو

روایت داستان گونه ی زیر برگرفته از صحبت های مادر شهید صدر زهرایی است که در تاریخ ۱۴ آذر ۱۳۹۸ با دیدارشان مسرور شدیم

حسینی بودن و حسینی مردن هنر مردان خداست پس به اذن حسین علیه السلام . بسم رب الشهدا و الصدیقین

انتخاب شده

سال ۱۳۶۷
قطع نامه پذیرفته شده بود.
انتظار می رفت جنگ به پایان خود رسیده باشد اما ارتش عراق به ایران حمله کرد تا به خیال خام خود راه را برای منافقین باز کند تا به تهران برسند و اعلام حکومت کنند.
مجتبی دیگر طاقت نداشت، باید می رفت، باید جلوی این مزدوران بی سر و پا می ایستاد هم چون برادر بزرگتر.

دو سال بود که در تکاپوی رفتن بود، پدر راضی بود. مادر راضی بود . اما به خاطر سنش اجازه نمیدادند, آخر مجتبی متولد ۱۳۵۲ بود!
چاره ای نبود, باید شناسنامه را دست کاری می کرد!
تا این که یک روز صبح دو سال بزرگتر شد, مجتبی صدر زهرایی متولد ۱۳۵۰!

مجتبی راهی شد, راهی راهی بی بازگشت.
وقتی می رفت به مادر گفت اگر نامه ننوشتم یا زنگ نزدم, نگران نباش! آنجا همه چیز خوب است. گویی می دانست شهادت رفیق راه است و همه چیز ختم به خیر و سعادت می شود.

مجتبی از ابتدا هم اهل دنیا نبود. از شش هفت سالگی نماز میخواند, روزه می گرفت. حسینی بود و اهل مسجد و امام خمینی را بسیار دوست می داشت.
یکبار که رفته بود و سه روز بعد او را برگرداندند, روی تشک نمیخوابید و می گفت باید بروم, باید روی خاک ها بخوابم تشک لازم نیست.

روزها در گذر بود و مادر منتظر، منتظر دو فرزندی که برای دفاع راهی شده بودند.
خبر آوردند! به مادر گفتند بچه ها زخمی شده اند اما مادر آماده بود برای شنیدن خبر شهادت . برادر بزرگتر چهار سالی می شد  که رزمنده بود  و مجتبی فقط چند روزی بود که رفته بود. 
مادر تصور می کرد برادر بزرگتر شهید شده اما گفتند در اسلام آباد در محاصره ی دشمن تیری به سفید ران . و تیر دیگری به گردن مجتبی . اصابت کرده و به آرزویش رسیده .

مادر خیلی پیش از این ها صبر را از حضرت زهرا سلام الله علیها تمنا کرده بود, به همین خاطر هم چون سرو ایستاد. گریه نکرد، سیاه نپوشید و از همه هم خواست مجتبی را دشمن شاد نکنند چون او انتخاب شده بود، او مجتبی بود!

شهید مجتبی صدر زهرایی

تولد  ۱۳۵۲/۱۲/۱۴ تهران
شهادت  ۱۳۶۷/۵/۵ عملیات مرصاد _ اسلام آباد غرب
نشانی مزار شهید : قطعه بیست و شش بهشت زهرا (س)

برداشتی از صحبت های مادر شهید داوود شریفی که در تاریخ ۲۰ آبان ۱۳۹۸ به دیدارشان شرفیاب شدیم

مادر.
اول مدافع حرم تو بوده ای 
و همه ی مدافعان از حریم اسلام, درس دفاع را از تو آموخته اند
پس باذنک بسم رب الشهدا و الصدیقین

کادوی روز مادر

روز مادر بود. دل توی دلم نبود. داوودم گفته بود میاد با کادوی روز مادر ☺️ 
سه ماه بود که ندیده بودمش. از بچه ها و نوه ها هم دعوت گرفته بودم, قرار بود گوسفند قربونی کنم. همه اومدن جز داوود!

چهار روز گذشت، علی آقا دوست داوود اومد دم خونه، سیاه پوشیده بود. گفت داوودم زخمی شده، بردنش بیمارستان. قلبم بی قرار شد.
آماده شدم که برم بیمارستان پامو که گذاشتم توی کوچه، چشمم افتاد به بنرهایی که زیر عکس بچه ام نوشته بود: شهید داوود شریفی.
دیگه نفهمیدم چی شد. وقتی چشم باز کردم, فهمیدم دست و پام شکسته و یکی از چشمام نیاز به عمل داره.

بچه ام ۳۹ ساله بود. از وقتی بچه بود می گفت میخوام سرباز اسلام و امام زمان باشم, شهید بشم. خب داوودم پسر اولم بود، قلبم می‌ریخت هر وقت میگفت!
 ۱۸ سالگی هم ازدواج کرد. هم من و هم همسر و پنج تا دخترش خیلی به داوودم وابسته بودیم خیلی.

یه روز اومد بهم گفت کاری پیش اومده, میخوام برم یزد. خب داوودم قالی شویی داشت و اوستای رفوگر ی قالی بود به همین خاطرم  به شهرهای مختلف سفر میکرد. گاهی هم فرش مساجد، حسینیه ها  و مدارس رو بی مزد میبرد و میشست. می گفت باید به اسلام خدمت کنیم (در هر کسوت و شغلی)
با خودم گفتم حتما این بارم برای کار رفو میره. گفتم مادر برو در پناه خدا ✋ 

یه ماه گذشت. ازش خبری نشد! دیگه طاقت نداشتم. یه دفعه دیدم نفسم بالا نمیاد. سکته کرده بودم!
توی بیمارستان دیدم خانومش گوشی رو داد دستم , صداشو که شنیدم, انگار دنیا رو بهم دادن
 گفت کارم طول کشیده, نگران نباش! اما قلب من نگران بود .
چند روز بعد دوباره زنگ زد و گفت سوریه ام، نگفتم بهت. گفتم شاید راضی نباشی! گفتم راضی ام مادر  .
دیگه از اون به بعد مرتب بهم زنگ میزد.

دوره ی سه ماهه ی ماموریتش گذشت.
داوودم قرار بود بره زیارت وداع با خانوم زینب که داعشی ها غافلگیرشون می کنن و قلبش . و چشمش. تیر میخوره و یه قسمت از سرش . میره و بچه ام شهید میشه.

وقتی داوودم رو آوردن که خاک کنن، بهم گفتن دیدیش؟ شناختیش؟ برو باهاش خداحافظی کن.اون لحظه یاد شهیدی افتادم که خواهرش اونو نشناخت، دخترش اونو نشناخت. ای به قربون تو یا حسین .

بعد داوود قلبم خیلی بی تاب بود. بردنم سوریه. کنار ضریح خانوم زینب به هق هق افتاده بودم . میگفتم خانوم صبرم بده. داشتم با خانوم حرف میزدم که از بالای ضریح یه گل افتاد توی دامنم .
 گفتم خانوم پسر عین دسته گلمو دادم تو هم برام دسته گل فرستادی. همون جا احساس کردم که آروم شدم .

داوودم با لقمه ی حلال و دعای هر روز من قد کشید . من داوودم رو در راه اسلام دادم, بهش افتخار میکنم و همین احساس افتخار راضی و آرومم میکنه.

و شاید همین احساس افتخار کادوی روز مادر داوود شریفی به مادرش باشه که قولش رو داده بود .

‏

شهید داوود شریفی
تولد ۱۳۵۴/۱/۲۹ افغانستان
شهادت ۱۳۹۳/۲/۷ دمشق سوریه
نشانی مزار شهید : قطعه پنجاه بهشت زهرا (س)

‏

حضرت مادر، دوستداران  را  شفاعت میکند
فاطمیون را  به صف  در  روز م میکند
ای شهید جان به کف، جان حسین ابن علی
دستگیری کن، وقتی حضرت زهرا غوغا میکند

‏